MATTHIJS VERMEULEN

Thea Diepenbrock

aan

Matthijs Vermeulen

Loenen aan de Vecht, 20-21 november 1945

Loenen 20 Nov 45

Matthijs, wat raakt een mensch toch gauw gewend aan z'n apéritief! Ik had je brief zoo goed kunnen gebruiken toen ik vanavond door een natte mist naar de Weesper Poort moest loopen om in een koude bus naar Loenen te rijden, waar ik, al moe van den verderen dag, nog 1½ uur moest repeteeren met Sondaar. Ik had er op gerekend als op een tonicum. Maar hij was er niet. Er zat niets anders op dan de Oostenrijksche tooverspreuk te zeggen: Kannst nix machen, stehst machtlos vis-à-vis. Eigenlijk is het heel aardig om naar de Sondaars te gaan, het zijn zulke aardige menschen en je wordt er hartelijk onthaald; alleen, aan het eind van zoo'n dag zie je er tegenop. Sondaar is beeldhouwer van zijn vak, maakt mooie dingen, maar hij zingt ook goed, heeft op huisconcerten gezongen en gaat nu ook in 't publiek optreden. Zijn vrouw is rijk en van haar geld leven zij in een mooi Vecht-huis een idyllisch leven. Een zuster van haar, die met een kindje door een man in de steek is gelaten, woont er bij in en dat gaat ook allemaal in uitstekende harmonie. Soms denk ik wel eens: wat voor slag zal hen nog moeten treffen, zooiets gelukkigs en zorgeloos' komt haast niet voor. Want hun temperamenten zijn ook nog heel gelukkig. Alleen de kinderen zijn niet erg geslaagd. – Ik heb nu een kaarsje meegenomen, dat gaat beter dan het theelichtje. We hebben vanavond de Horizon chimérique gestudeerd en Don Quichotte à Dulcinée,¹ een paar onbekend Schuberts en de Harfenspieler van Wolf – prettig om mee bezig te zijn.

Merci pour cette journée. Je regrette mes fautes. Laisse-moi toujours aller dans ta clarté et écarte de moi toute pensée mauvaise. S^te Dorothée et cher ange-guardien, priez pour moi.

En nu ga ik nog een groot aantal Wees Gegroeten bidden voor zieken en menschen in nood en diegenen, aan wie ik dank verschuldigd ben. Dat doe ik uit een soort zelfkastijding (groot woord) en uit trouw, om niet zelfzuchtig te zijn en aan de vele nood voorbij te leven.

Een nachtzoentje en een kruisje op je voorhoofd.

Woensdag.

Lieve Matthijs, dat maakt pas alles duidelijk: "E. dacht de relaties met M. te kunnen voortzetten op vriendschappelijken voet." Wat een zelfbegoocheling! Ik had dit van een intelligente vrouw als E. niet verwacht (vandaar mijn andere supposities, die je onaangenaam zijn geweest). Maar we doen zulke dingen tenslotte allemaal, als we de leegte niet aankunnen. Ook van M. was het een vergissing dat "dit kon en mocht". De ouderwetsche menschen met hun indeelingen wat wel en wat niet kan en mag, hadden toch gelijk, denk ik wel eens. Al die "moge"lijkheden, die de moderne tijd geschapen heeft, zijn toch maar doekjes voor het bloeien.

Was M. niet zacht toen hij hierover schreef! O wee, dat is Th.'s schuld. Zij zal niet meer stout zijn, zij wil niet verduisteren of verkleuren, ook niet een heel klein beetje.

Kan je niet gaan wandelen als het licht uit gaat? Of weet je dat nooit vantevoren? Ongezellig is dat.

Liefste, ik zoek je dicht bij me te halen en laat me graag door je omhelzen.

je

Thea

Verblijfplaats: Amsterdam, Bijzondere Collecties UvA