MATTHIJS VERMEULEN

Thea Diepenbrock

aan

Matthijs Vermeulen

Amsterdam, 27 december 1945

27 Dec. '45

Lieve Matthijs, in mijn gretigheid had ik op meer dan 1 brief gerekend – maar zoo is het ook goed, want deze is "genezener" dan de laatste, en dat is de hoofdzaak.

Ik heb natuurlijk weer haast – zelfs in de vacantie! – en ik ga daarom gauw even je brief doorkijken, wat er ook weer was, waar ik wat op wilde antwoorden. Dat is, om te beginnen, dat ik geen oogenblik het gevoel van vergeven heb gehad, ik vond het alleen maar zielig voor je. Verder: als de aardsche liefde bij je was ingeslapen, zou mijn redeneerende ik het erbij gelaten hebben – voor het gemak! –, het is alleen niet zeker of er niet een zwak, vrouwelijk ik in me zou zijn, dat iets liet ontglippen wat gevaarlijk was, d.w.z. wakker-roepend.

Je hebt gelijk over de knoeiers. Maar met zekerheid oordeelen over een ander kun je toch nooit en iedereen over de zelfde kam scheren mag je ook niet. Bertus b.v. lijdt wel onder zijn geknoei (hij geeft er natuurlijk een anderen naam aan, omdat hij nog maar een aasje geweten over heeft, maar hij lijdt toch). Peter lijdt ook. (Sorry voor den voornaam! dat komt van de haast.)

Wat het Et ne nos inducas betreft, dat hangt samen met de erfzonde, waar jij niet aan wilt.

Het "opjutten" geschiedt ten deele ten gunste van de muziek. Die brave lieden hebben over de muziek allemaal fiches in hun hoofd, afkomstig uit de leerboeken en niet uit de ziel en het lichaam, en ik heb het idee als ik die boel eens door mekaar gooi, dat ik daar nog niet zoo'n Gode onwelgevallig werk mee doe. Je denkt toch niet dat ik de goeierds domweg zit op te vrijen? We zitten gewoon grapjes te maken over het concert en dat gaat dan eenigszins tintelend – daarom noem ik het opjutten; want als ik er niet ben, dan zuchten ze en slapen ze. Hoe durf jij, tusschen 2 haakjes, iets pertinent te veroordeelen, op grond van de Bergrede nog wel, waarvan je niet weet wat je er onder verstaan moet? Matthijs, Matthijs! Van die mug had ik voorzien. Ik had in de haast zoo gauw geen ander voorbeeld van een onnoozele daad in mijn hoofd. Ik geef je dadelijk toe dat het naar is een mug dood te slaan. Alles komt neer op het gebrek aan tijd. Zonder een overschot aan tijd en dus een niet permanent tekort aan krachten (veroorzaakt door de haast) is het niet mogelijk zulke non-agressiepacten te probeeren. De haast is een vloek. Ik weet niet hoe we er af moeten komen.

Peter speelde Rawthorne als invaller op een Eng.-Amerik. concert, waarvan het een heele eer was om gevraagd te worden. Hij kon niet weigeren, maar het was niet zijn eigen keus.

Merci, liefste, voor het nieuwe litanietje onderaan. Het gaat weer de goede kant uit! Wil je me weer omhelzen? Ik doe het jou graag.

je

Thea

Verblijfplaats: Amsterdam, Bijzondere Collecties UvA