MATTHIJS VERMEULEN

Componist, schrijver en denker

19470209 Hans Vincent-Noomen aan Matthijs Vermeulen

Hans Vincent-Noomen

aan

Matthijs Vermeulen

Bloemendaal, 9 februari 1947

Bloemendaal 9 Febr.

Kort nadat mijn brief weggestuurd was hoorde ik het zeer droeve nieuws van Anny's overgang. Toen ik schreef: "háár kinderen" dacht ik aan een andere oplossing, die ook wel absurd was, maar toch nog aanvaardbaarder dan die van Anny, zoo vitaal – zoo taai en vol vertrouwen in het leven – eenzaam gestorven. Ik heb tijdens den oorlog dikwijls aan jullie gedacht – met veel zorg. Hoe moest dat – hoe ging dat en dan 2 jongens, die, naar ik meende, vliegenier wilden worden? Ik hoopte op eenig contact, na den oorlog – maar was het adres kwijt. Ook zeide dikwijls een stem: maar misschien is zij er niet meer! – inderdaad de juiste. Helaas! Zij verscheen en verdween als een meteoor in mijn leven – vervaagde in nevelen – en nooit heb ik hoe en waarom van haar huwelijk met jou en de daarbij hoorende geheimzinnigheid kunnen snappen en me ook van het verloop ervan nooit eenige voorstelling kunnen maken. Anny was de incarnatie van het opgaan in een ander – vroeg zij ooit wat voor zichzelf? Was zij niet een ideale kameraad, die overal raad op wist – begiftigd met een buitengewone intuïtie – die altijd klaarstond, een inspiratieve bron, die nooit opdroogde? Anny als vrouw en moeder is een onbekend wezen, waarvan ik graag wat meer zou willen weten – want zij is niet een mensch, die men vergeet. Daarvoor was zij te levend en te bijzonder. Juist in haar gewoonheid, maar in alles intens.

Ik zou erg graag een herinnering aan haar willen hebben – had eens een foto van de kinderen – maar ben die kwijt. Is er niet iets, waar zij op staat – liefst van jullie allen. En je oudste gesneuveld – ja – je bent wel beroooid uit de oorlog gekomen – ik hoop, dat de compensatie veel verdriet zal vergoeden. Anny zal er zich zeker in verheugen –

Wat betreft punt 2 –helaas las ik het bewuste artikel niet. In welke courant stond het en is deze nog aan te vragen? Een van de bewuste slachtoffers is Hans Osieck – misschien je bekend van vóór den oorlog – toen hij begon naam te maken als componist-pianist. Daarna ondergedoken – honger – geleden enz. enz. nu in bescheiden mate weer aan het "opkomen" (gisteren speelde hij voor de radio zijn dubbelconcert). Echter zijn de Renesse's, de v.d. Passen, de Hengevelds zoo vast aan de podia gekleefd, dat de uitgevallenen ze niet vermogen te beklimmen. Of hij "eminent" is – weet ik niet. Maar is het niet voldoende een gevoelig pianist te zijn met een behoorlijke techniek en een componist van charmante-gevoelige muziek, of moet men persé een pianoleeuw zijn en moderniteiten produceeren die iedereen afschuwelijk vindt?

En wat in dit verband te zeggen van "moderne"!! componisten "en vogue" als Britten en de Russen? Kan Hans Osieck niet eens bij je komen – om eens te praten over de stand van zaken. En ik zou wel eens precies willen weten, wat jij van hem vindt. Hij heeft zijn tekortkomingen – maar die kunnen overwonnen worden. De kwestie is maar: hoe. Of moet een musicus van "de goede richting" dan eerst zelfmoord plegen van woede en verbittering, vóór hij gewaardeerd kan worden? Of dat bewuste vlammetje verstikt.

Doe eens je best voor de Waarheid! Dat heb je altijd gedaan, maar nu is het noodiger dan ooit. En jij hebt een stem. Wij niet.

Hoe staat het met je eigen werken?

Ik hoop nog eens iets te hooren, ook over Anny. Wat mijzelf betreft: ik ben gescheiden en de 3 kinderen maken het goed.

Met hart. groeten

Hans.

Ik vind het een erg léég gevoel – dat Anny ons in de steek heeft gelaten –

Verblijfplaats: Amsterdam, Bijzondere Collecties UvA