MATTHIJS VERMEULEN

Matthijs Vermeulen

aan

Evert Cornelis

Amsterdam, 18 november 1917

Amsterdam Zondagavond

18-11-1917. Valeriusstr. 157^huis

Waarde Heer Cornelis,

Ik heb een poosje geleden een nieuw stuk werk (een "lied" kan ik het niet meer noemen) [gemaakt] en herinner me ons gesprek op dien Zondag-morgen. Ik kan waarschijnlijk heel goed raad of belangstelling gebruiken en wilde u vragen of u er een avond (een halve avond) voor over hebt. De tekst van het werk is ongehoord poignant en alleen de tekst reeds is buitengewoon indrukwekkend. Hij is ontleend aan Le poème de la tranchée van François Porché, een der beste jonge Fransche dichters, die in de loopgraven gewond is waar hij zijn verzen schreef. Verzen zonder de minste "heroiek" – maar subliem.

Het spijt me, dat mijne positie als "musicus" zoo precair is. Ik zeg u van te voren dat mijne positie als criticus mij zal noodzaken om dezen winter nog harde woorden te doen vallen. Ik transigeer niet. Maar wij kunnen afspreken, dat wij als volmaakt objectieve personen tegenover elkaar staan. Dus ook wanneer U mijne muziek niet goed vindt en ook (al zou het mij even spijten) wanneer U mijn bezoek liever niet ziet. Excuseer me dat ik deze laatste veronderstelling maak, welke misschien zeer ongemotiveerd is; doch het is mijne gewoonte om op alles bedacht te zijn.

Interesseert U misschien de partituur der symphonie, welke ik sinds 1914 in manuscript heb? Zoo ja, dan zend ik u het werk een tijdje vóór wij spreken. Wanneer u ten minste gelegenheid kunt vinden. U zoudt mij ten opzichte dezer symphonie een ontzaglijken dienst kunnen bewijzen. De verschillende vaklui, die dit werk reeds zagen hebben er mij nimmer een redelijk woord over gezegd. Lof noch blaam. Zij doen alsof zij het niet kunnen lezen. En het heeft me steeds verbaasd, dat zij noch eene goede, noch eene slechte, noch eene middelmatige opinie er over konden geven. Doe mij dan den ontzaglijken dienst om me een dezer drie opinies te geven en ze technisch te verduidelijken. U begrijpt immers, wat zoo iets het leven tegen houdt: een vrij omvangrijk werk te hebben, dat eenigszins gewaagd geconcipieerd is en geen mogelijkheid te zien om er verstandig met iemand over te praten en ook geen mogelijkheid om het te hooren. Dat houdt alles tegen, dat is gewoonweg afschuwelijk.

Geloof me, dat noch mijne positie als criticus noch als musicus mij het leven veraangenamen.

Met vriendelijken groet gaarne Uw DW

Matthijs Vermeulen

Ik ben elken dag, tusschen 12 en 1 zéker, telefonisch te bereiken op de Red. van De Telegraaf.

Verblijfplaats: Den Haag, Nederlands Muziek Instituut