MATTHIJS VERMEULEN

Matthijs Vermeulen

aan

Odilia Vermeulen

Laren, 7 augustus 1965

Laren (N. H.)

Drift 45

7 augustus 1959

Donderdagmorgen.

Ma chérie-ris-ris, ma pigeonne, ma douce, mon petit lapin, mon chouchou, ma cocotte, ma gazelle, mijn liefje enzovoort enzovoort, mon merle blanc etc. etcetera

Er begint sinds enkele dagen iets in mijn kop te kriebelen om me te zeggen geloof ik dat ik danig op mijn donder zal krijgen van je, als er gauw niet een brief van me komt. Maar ik kan het niet helpen weet je. De eerste twee weken heb ik elke dag minstens honderd keer geniest, en misschien wel meer, de godsganselijke dag lang, behalve 's nachts en 's morgens in het koude water, waar ik de rest van de uren graag had willen blijven maar dat kon niet, dat begrijp je, en ik had natuurlijk geen zin om je al die millioenen microben over de post naar de Brouwerij te sturen, dat wou ik niet. Daar kwam nog bij dat de lieve Thea je alles schreef wat hier gebeurde, daar ben ik zeker van hoewel ze mij haar brieven nooit laat lezen, de stouterd, want zij kan dat zo goed voor de vuist weg babbelen op papier. Nu het beter met me gaat mag ik je toch niet langer laten denken dat ik je vergeten heb, zo is het alleen in de omgekeerde wereld. Nou dan, het paadje naar het keetje is sinds eergisteravond klaar gemaakt door de drie Vossen, de oude en twee jongere. Voor de ingang waar een hek moet komen, heb ik het dikke koord gespannen waarmee ik vroeger ons kapotte hek dichtbond op zon- en feestdagen. Het is een echt aardig bos-paadje geworden en je zult er plezier in hebben, maar de grond is nog erg zacht, de hakken van Thea gaan er tot aan de zool in, en ik vraag me af hoe daar die zware piano over moet rollen, want die kunnen de verhuizers niet dragen, maar de oude Vos ziet daar geen been in, en dat is dan misschien juist de oorzaak. Het zal wel meevallen. Vandaag komt de meneer die het keetje moet zetten van zijn vacantie terug in Amsterdam, en wij zullen zeker gauw horen van hem, en anders opbellen. De grond waar het keetje staan moet is zo zacht dat ik er mijn hele wandelstokje zomaar in kan steken tot het einde, als in pap. Hij zal dus moeten metselen, of palen inslaan, waarop het staan kan zonder te zakken. Het uitzicht over het veld is erg aardig. Er staan nu nog schoven koren, die de boer nog niet heeft binnengehaald, twee weken geleden, omdat hij meende dat het nog droog zou blijven, en nu staan ze daar al die tijd in de regen. Ping wordt bruinig, hij verliest zijn zwarte kleur. Hij eet nu alleen, en moedertje Boelie hoeft niet meer voor zijn drollibus te zorgen, daar is ze vanaf. Hij speelt bizonder gek op zijn hoge pootjes en is nog veel geestiger dan Kito in zijn jonge jaren. Kito is sinds je weg bent opeens heel wijs geworden en ernstig, nog wijzer dan Jaapie was. Hij zit aldoor in gepeins verzonken, alsof hij treurt. Misschien om Jaapie nog? Misschien om jou, denk ik. 's Avonds maken Boelie, Kito en ik nog al eens een wandeling tot de Rijksweg. Een keer is hij midden op de rijbaan gaan zitten soezen. Je hadt moeten zien hoe hij rende toen er een auto aankwam met de lichten op. Eerst dacht ik dat hij zou verongelukken, maar hij holde nog harder dan de auto. Ik had niets geen zin om hem te gaan redden en maar goed ook.

Ik lees je brieven met veel plezier. Er staan maar heel weinig fouten in. Je bent een groot meisje geworden. Alleen moest je minder haastig schrijven. Niet zo slordig roetsj-roetsj. Anny heeft ons verteld van de aangespoelde auto-band. Je moet hem aan 't eind van de vacantie laten leeglopen, oprollen en meebrengen. Dan pompen wij hem hier weer op.

Zo, het is bijna etenstijd. Van middag breng ik dit even naar de post, en daarna gaan wij Thea en ik de partijen corrigeren van de symphonie. Tot de volgende keer do-re-mi-fa-sol. Amuseer je en wees lief met Marie do-re-mi-fa-sol-la-si. Dag. Een zoen van papappa Croque Odile, maar hij bijt niet son petit trésor, die lieve schat!

Daaaaaaaaag!

Matthijs

Verblijfplaats: Amsterdam, Bijzondere Collecties UvA