MATTHIJS VERMEULEN

Matthijs Vermeulen

aan

Lia Palla

Amsterdam, 15 november 1949

Amsterdam

330 Heerengracht

15 November 1946

Beste Lia,

Het telegrammetje van Frank kwam Woensdag tegen half een. Ik had nog niet genoenmaald, en zag noch tijd noch kans om op zoek te gaan naar een radio-post welke Parijs hier dragelijk kan opvangen bij helder zonlicht. Want om je te zitten ergeren naast zoo'n kastje waar de muziek uit aanwaait, aansuist met alle grillen van den wind, daar voel ik niets voor. Ik heb de plaat van Le Balcon dus niet gehoord. Tenzij in gedachte. Maar het bericht van Frank deed me veel plezier. Bedank hem ervoor.

Je brief van 10 Nov. kreeg ik gisteren, Donderdag. Het gaf me een groote voldoening te lezen dat je bij het instudeeren van die compositie vreugde ondervonden hebt. Niet altijd krijgt de moeite haar loon! Tenminste niet in de moderne muziek. En wat zou ik méér kunnen wenschen dan je in verrukking te brengen met Les soirs illuminés, que les soleils sont beaux dans les chaudes soirées, … que le coeur est puissant, La nuit s'épaississait … Renaîtront-ils d'un gouffre interdit à nos sondes? … wat zou ik meer kunnen wenschen dan de goede verrukking welke Baudelaire in die herinnerende verzen gecondenseerd heeft, zonder storing te vertalen in de muziek? Ik dank je dat je de moeilijkheden hebt willen trotseeren. Want voor de pianiste is Le Balcon 10 maal, 100 x moeilijker dan voor de zangeres. De zangeres reciteert den tekst. Maar jij moet alles laten zingen wat er achter de verzen leeft, en wat ze bewoog. Sinds den dag dat ik dit gedicht ging componeeren kan ik het niet meer lezen zonder er op de heftigste wijze door geëlectriseerd te worden. Het is de bedoeling der muziek dat 't jou bij 't spelen, de menschen bij 't luisteren, ongeveer zoo vergaat. Als me dit lukte krijgt ook mijn moeite haar loon! Ik zeg je dat met veel dank uit den grond van mijn hart.

Wanneer Noémie een tikje vlugger wil, laat haar gerust doen. Geen haast natuurlijk. In de maat van het mogelijke. En in 't karakter van het stuk dat een gepassionneerde, gelukkige, maar toch kalme herdenking is. De volgende week komt Noémie hier en zal ik haar wel zien, en spreken. Ik ben buitengewoon benieuwd jullie te hooren. Als 't eenigszins kan, niet enkel op 7 December, maar ook, ervoor of erna, liefst ervoor, onder een beperkt aantal oogen. Wij moeten probeeren zoo iets te arrangeeren.

Dus je gentleman-pianist Wijdeveld is tevreden over zijn concerten. Tant mieux pour lui. Met ons heeft hij pech gehad. Zijn avond viel samen met een première der Opera, die wegens ziekte der prima donna was uitgesteld. Ik had geen keuze dus. En Thea ook niet voor Het Parool, want, zooals je misschien weet, Sanders vertoefde in Amerika. Zij had echter hulp naar Wolfgang gestuurd die den naam draagt Alex van Delden. Maar den volgenden morgen lag er in onze bus een recensie welke Wijdeveld als vertolker en als auteur met de pertinentste brutaliteit vermolmde. Ze liet geen haar aan hem heel. Het eenige wat er voor den argeloozen pianist gedaan kon worden in zulk geval was dat die critiek ongedrukt bleef. Hetgeen geschiedde. Jammer voor de vrijheid van 't woord en der gedachte!! Je reinste fascisme! Gedirigeerde inspiratie! Vertel 't aan Frank; desnoods; als jij je mond niet kunt houden; maar niet verder!

Ik weet nog niet of wij je iets uit Parijs te bestellen hebben. We zullen er eens over beraadslagen, en als we een bereikbaar ding vinden het je tijdig melden! Als Frank bij een zijner wandelingen op den kop kan tikken "S'il n'en reste qu'un" door Christophe Paulin, verschenen bij "Self", dan graag. Het is een anticipatie-roman. Misschien onnoozel. Maar 't interesseert me hoe de menschen zich het einde der wereld verbeelden. Ondertusschen had ik liever dat onwaarschijnlijk groot glas pinard op jullie gezondheid geledigd, en menig keer, dan het te zien verzwelgen op de onze.

Houd-oe goed, zooals ze in Brabant zeien. Met veel hartelijks van Thea en

Matthijs.

louter in fotokopie bewaard gebleven