MATTHIJS VERMEULEN

Thea Diepenbrock

aan

Matthijs Vermeulen

Amsterdam, 17 juni 1946

17 Juni 1946

Lieve Matthijs, kijk niet te precies, want dan zie je dat ik gisteren geen letter aan je geschreven heb... (alleen de enveloppe schreef ik!) Maar gepraat over je heb ik zooveel, dat je daarmee maar tevreden moet zijn. Anke, Toman en Tita heb ik het alledrie afzonderlijk gisteren verteld. 4½ uur ben ik daarmee bezig geweest! Den minsten tegenstand ondervond ik bij Toman, terwijl ik daar het meest tegen opgezien had. Een fout in mijn psychologie dus. Ik heb er niet aan gedacht dat juist in den zelfden tijd van het geval met E. Anke dol en dol op Pappie was en dat zij daardoor het verdriet dat jij hem aandeed nog veel erger vond dan ieder ander. Pappie heeft haar ook deelgenoot van zijn verdriet gemaak. Anke heeft daar nu niet over gesproken, maar J. herinnerde me eraan dat Anke 2 brieven erover heeft bezeten, die zij vernietigd heeft. Lief en hartelijk als zij is wenschte zij mij geluk en vroeg naar alles vol belangstelling; maar zij heeft het je niet vergeven en zal het je misschien wel nooit vergeven. Bij Tita is het weer anders. Daar had ik niet aan gedacht, dat Tita in haar geweldige liefde voor J. en mij een schaap met 1000 pooten gewild zou hebben. Uit een maatschappelijk oogpunt zijn er natuurlijk aan jou altijd nog een aantal pooten bij te bedenken! Tita was bang voor narigheid die nog komen kon, van buitenaf dus. Hoe zij precies voelde ten opzichte van het geval E. heeft zij niet losgelaten. Het gesprek ging veel over J. die haar hartelap is, over Pappie ook en het was, nadat zij die eerste bekommernis uitgesproken had, een heel hoog gesprek. Zij is wijs, ik ben erg dol op haar. Maar er bleef iets van een klomp in haar zitten, dat was duidelijk. Ze zei dat ze erover nadenken moest, ze zei niet dat ze er sympathie voor had, maar tot slot zei ze dat ze het goed vond omdat ze volledig vertrouwen in mij had.

Ik ben er dus nu doorheen. Je zult het gek vinden dat ik er zooveel om geef hoe 3 oude dames ertegenover staan. Maar ik wil niet dat ik haar verdriet aandoe, er zit zoo oneindig veel hart, gemoedsbeweging in het begrip "Tita, Toman en Anke".

Geen brief met de ochtendpost. Jammer en vervelend – in het begin van den middag had ik zoo goed kunnen schrijven. Hè, als 't eens niet altijd zoo'n uitgekien was met dien tijd bij mij! J. gedrukt, ik teleurgesteld – we zullen ons best moeten doen. Zend me je vuur en je troost weer. Da-ag,

je

Thea

Ik weet absoluut niet wat ik Lucie opgeven moet. In het huwelijk treden, huwelijk sluiten, in den echt verbinden... allemaal even leelijk. Waarom heb jij nu niet iets bedacht?

Den .... zijn M.V. en Th.D.

in het huwelijk getreden te Louveciennes

?

Of iets met "voltrekken"? Denk nou es even na, jij kunt toch zooiets bedenken, waarom moet ik alle vervelendigheden doen, al is dit dan ook voor mìjn vele menschen en niet voor de joùwe – Liefste, sta me bij.

Verblijfplaats: Amsterdam, Bijzondere Collecties UvA