MATTHIJS VERMEULEN

Matthijs Vermeulen

aan

Thea Diepenbrock

Louveciennes, 15-16 april 1946

Louveciennes

15 April 1946, Maandagavond

Ma Violette, ma pâquerette, ma primevère,

et tout ce qui est symbole de toi, couleur des jours, ô Théa, je suis horriblement mécontent de moi. Car je voudrais te dire le parfum de la terre baignée de lune, avec le rossignol au loin dans ce blanc silence, – et je n'y trouve pas le courage. Et pourquoi! Je crains, ma foi, en montant à l'extase qui est belle, d'attraper encore une de ces petites poussières dans l'œil qui vous font larmoyer comme un veau. Je dois être joliment fatigué ou joliment lâche. C'est la même chose du reste, presque. Mais, vois-tu, il n'y a rien de plus humiliant que ces ridicules poussières. D'abord, on ne peut pas les éviter; ensuite elles vous flanquent en bas du haut de votre échelle. Cela ne devrait pas arriver! Seulement, on a toujours ce que l'on mérite, et c'est bien pour ça que je suis mécontent, que je me déteste, que j'irais me cogner la tête contre ce mur, que cette chaude beauté du soir n'est pas à moi, et que je ne peux pas te la dire, ce qui me chagrine encore plus que ma lâcheté. Car comment te parler de mon amour si je suis hors de cette splendeur? Et de quoi te parler autrement dans une telle nuit?

Pardonne-moi, chérie. Je tâcherai de faire mieux demain. J'embrasse tes pieds. Dors bien, ma Théa.

16 April. Dinsdag

's middags.

Hard gewerkt, liefste Thea-lief en Thea-mijn. Ik zou je wel graag schrijven. Ik heb den tijd. Maar je weet: er gebeurt niets in mijn uiterlijk leven, zoo goed als niets. Wat me gebeurt is uitsluitend innerlijk; al wat daar gebeurt geschiedt door jou, in functie van jou. En er is geen enkele stuwing in dat binnenste; het is immobiel, indifferent. Het heeft niets te vertellen behalve dat 't niets vertellen kan of wil.

Het is de eerste keer niet, zul je denken. Je hebt gelijk. Op een nuance na. Vind me niet gecompliceerd. Ik ben simplistisch en simpel als een dier, een redeneerend dier natuurlijk. Doch dat redeneerende oefent weinig invloed uit op de eigenlijke, inwendige gesteltenis en werkzaamheid. Het dier dat ik ben, Thea-lief, loopt getrouw aan je leiband, als een mak paard. Je kunt je waarschijnlijk nog niet voorstellen hoe volgzaam ik ben! (Voor jou alleen, dat spreekt.)

"Hij" heeft weer een schok ontvangen; twee zelfs. Gevoegd bij de vorige veroorzaakte dat wieling en woeling. De golven zijn kalm nu. Te kalm. Vermoedelijk verbruikte ik de laatste weken te veel van wat men "substance nerveuse" noemt. Laten bijkomen. Als je den schok nog niet gegist hebt zal ik je 't later uitleggen!

Het is wel lastig om heelemaal gereduceerd te zijn op een innerlijk bestaan, waar alles geregeld wordt, geordend of ontwricht door schijnbare nietigheden. Maar er zijn geen nietigheden. Er zijn geen groote of kleine dingen. Er zijn vitale stroomen van diverse spanning en golf-lengte.

Dezen ochtend 2½ bus melk van je gekregen, liefste. Ik had me graag in contact gebracht met die blikken! Doch het lukte slechts voor 1/5. Het gesprek vlotte niet. Als op een grooten afstand. Gebrek, te kort aan kracht. Overigens, ook dat moet vanzelf gaan. Ik kon je dus niet danken, Thea, met mijn voelhorens vandaag! Je moet je vergenoegen met de dankbaarheid van mijn intellect! – Est-ce raisonnable ce que je dis?! – Si! si! tout à fait raisonnable, quoique phantastique.

Ik zou je een paar minuten (minimum! geen maximum) hier moeten kunnen hebben. Het lijkt me veel moeilijker om Eenzame in de Lente te zijn dan Eenzame in den Herfst.¹

Ik zal wachten op een vonkje. Maar vonkje of geen vonkje, ik ben

onherroepelijk je Matthijs.

Zoo juist met de post van 4 uur je persuitknipsels. Merci. Geen brief van je, heden. Maak je niet ongerust. Ça ira, ça ira. Ik vergat het blikje palingpastei te vermelden. Merci. En een zoen, mijn liefste: Te midden van je hart, te midden van je wezen.

Mijn laatste woorden werken op mezelf als een sein!!

Verblijfplaats: Amsterdam, Bijzondere Collecties UvA