MATTHIJS VERMEULEN

Thea Diepenbrock

aan

Matthijs Vermeulen

Amsterdam, 23 november 1945

23 Nov. '45

Lieve Matthijs, gelukkig dat je weer lyrisch bent, een pak van mijn hart! Jammer daarentegen dat ik die heerlijke zonnen en manen niet eens met je samen zien kan! En het gekke geval met het paard.

Ik zie in dat het een heele, heele toer is om altijd alles zelf te moeten opbrengen. Ik hoef dat gelukkig niet, omdat ik niet creatief ben! Ik moet toch altijd alles van anderen en van God hebben. Maar jij zit daar aan vast, niets aan te doen! Het lijkt me aan de eene kant benijdenswaardig, maar ik begrijp dat je ook wel eens lui zou willen zijn.

Ik heb gisterenavond het 2^e pianoconcert van Bartok gehoord en het ook leelijk gevonden. Aan het eind van het 2^e deel, waar, na een eenigszins enerveerende triller, iets van een sombere terugblik kwam, vond ik wel ièts, dat muziek kon heeten. De rest was voornamelijk "er ligt een kip in 't water" met geschetter eromheen of er kakelde een kip op het droge. Sanders vindt het prachtig. Wat moet je nu met die verzoeken om medewerking? Ik weet het ook niet. Zij snappen dat niet, vinden alles belangrijk, als het maar een artikeltje is.

Wat Peter betreft: je kent blijkbaar het geduld van een uitvoerend artist niet. Hij weet veel te goed, dat dat wat hij innerlijk hoort, er 100x niet uitkomt, tot hij het eindelijk gedaan krijgt en dan dikwijls daarna wéér niet, en daarom kan hij zich onmogelijk ongelukkig maken, als het niet gelukt is – op een repetitie in het beginstadium althans. Het "zalig" slaat dan ook alleen op ons contact, op de blijdschap iemand gevonden te hebben die haarfijn het zelfde tekort constateert, waar dus het ideaal duidelijk achter staat.

Knieën? Snap ik ook niet wat daar aan is. Maar ga uwes gang. Slaap lekker liefste (dat wordt zooiets als "veel liefs"!)

je

Thea

Verblijfplaats: Amsterdam, Bijzondere Collecties UvA