MATTHIJS VERMEULEN

Thea Diepenbrock

aan

Matthijs Vermeulen en zijn gezin

Amsterdam, 24 mei 1945

24 Mei 1945

Lieve vrienden,

Nu er, naar het schijnt, vliegtuigen zijn die post meenemen naar Frankrijk, wil ik gauw wat laten hooren. Wij leven nog en maken het goed. De honger is hier ontzettend geweest – nu nog sterven er 1000 menschen per dag, van de 800.000 – het rantsoen was den laatsten tijd 1 boterham en 1 aardappel per dag + een beetje suikerbiet en een schijntje kaas. Er zat dus niet anders op dan op de verschrikkelijkste manier zwart te koopen, als je geen fiets had of geen tijd om den boer op te gaan. Wij hebben dat dan ook gedaan en zijn bovendien geweldig geholpen. Wij hadden het gevoel dat wij à tout prix de boel stroomend wilden houden, wij wilden niet angstig en miezerig worden, wij wilden zooveel mogelijk weggeven ook, en het gevolg is geweest dat er altijd weer naar ons toe stroomde op moeilijke momenten. Ontzettend dankbaar zijn wij daarvoor, niet veel menschen zijn er zoo goed doorheen gekomen als wij en er heerscht ook, ondanks de heerlijkheid van de bevrijding, een onmiskenbare gedruktheid: er is zooveel geleden, dat we niet gemakkelijk meer vroolijk zijn. Wat er ook in de laatste maanden nog aan illegale strijders is doodgeschoten, is ontzettend geweest.

Hoe is het met jullie? Ik heb er geen enkele voorstelling van hoe de toestand in Frankrijk is, en nog minder hoe het er bij jullie uitziet. Roland nog niet thuis? De andere jongens wel? Anny nog niet in het klooster? Matthijs aan een nieuw werk bezig? Eenig geld in huis? Is er hulp gekomen sinds ik niet meer sturen kon? Ik heb er dikwijls over in de rats gezeten, maar kon geen enkele stap ondernemen en hoopte maar dat de jongens wat zouden verdienen, en attendant dat de Hollanders wat zouden bijspringen. Schrijven jullie eens gauw hoe het er mee staat? Ik heb nog eenig geld voor jullie achter de hand, maar wanneer zal ik dat kunnen sturen?

Marie heeft van den winter een been gebroken door de gladdigheid en heeft 2 maanden in het ziekenhuis gelegen. Zij hinkt nog eenigszins en ik vrees een beetje dat het niet heelemaal in orde zal komen. Dat zou heel akelig zijn, maar voor het overige was dat ziekenhuis een uitkomst, want zij zat thuis in de ijzige kou, had veel te weinig te eten en verkommerde. De moeilijkste maanden is zij op die manier doorgekomen. Zij zelf ziet het ook zoo, al was het natuurlijk wel een vervelende tijd voor haar.

Ik hoop op spoedig bericht. Heel veel hartelijks van

Thea

Verblijfplaats: Amsterdam, Bijzondere Collecties UvA