MATTHIJS VERMEULEN

Matthijs Vermeulen

aan

Frank Onnen

Louveciennes, 21 maart 1943

Louveciennes (S et 0) 21 Maart 1943

Zeer Waarde Onnen,

Verheugend, zoo'n levensteeken te ontvangen na vele dagen stilte en hard sloven. Maar wees niet bezorgd dat ik mij illusies maak. Misschien later nog eens. Op 't oogenblik bepaalt mijn gansche ambitie zich tot de kat uit den boom kijken.

Gaarne laat ik je de derde Symphonie aanreiken, die hierbij gaat. Het is prettig dat iemand als Désormières ze ziet. Ik ben nieuwsgierig naar de rondborstige opinie van iemand die zooveel moderne muziek onder zijn stok gehad heeft. Ik zag hem slechts zelden dirigeeren doch ik heb me dikwijls verbeeld, waarom weet ik niet, dat er een courant de sympathie tusschen ons bestaan kon.

De roode en blauwe teekens in het manuscript werden gekrast door van Beynum. Hij had een onverklaarbare behoefte, schijnt het om het strijkkwintet af te rasteren van de rest. Dit is het eenige bezwaar dat ik tegen hem zou kunnen opperen en het is weinig, ook al zag ik nimmer een partituur zoo danig toegetakeld. Tusschen haakjes, is je bekend wat er gewerd van Paul F. Sanders? Hij bezit ook een exemplaar (foto) dat opgezonden moest worden voor het Internationale muziek-feest van 1940 te Buda-Pest.

Minder gaarne voeg ik hierbij de Viool-sonate, maar ik doe het. Zooals de meeste mijner werken heb ik ze nog niet gehoord hoewel ze dateert van 1924, en hoewel Ruyneman's Vereeniging sinds onafzienbaren tijd een copie in haar bibliotheek heeft voor een uitvoering, die nimmer plaats vond. Ze is ook in Engeland geweest bij de Oxforders en bij de Internationale Society. Tevergeefs. Als ik vandaag aan dit werk denk voel ik me als iemand die een te zwaren last te lang gedragen heeft. Ik zou liever langs den weg gaan zitten. Zoo het mogelijk is dat die viool-sonate mij nog eenig genoegen bezorgt, niets liever dan dat waarschijnlijk en toch zie ik zelfs die mogelijkheid met beduchtheid tegemoet. Dat moet een soort van ziekte bij mij zijn. Iets als de ziekte der herinnering. Een vlaag van leven dat men opsnuift en dat bitter pijn doet, 1° omdat het voorbij is. 2° omdat er niets van gerealiseerd werd, 3° om de treurige jaren die volgden. Het zou een ware weldaad zijn als iemand of iets mij daarvan kon genezen, want het is me bijna totaal onmogelijk geworden om objectief, d.w.z. zonder vijandigheid te staan tegenover mijn eigen werk en er een hand voor uit te steken.

Maar in ieder geval lijkt het mij illusoir dat u die viool-sonate a.s. Zaterdag bij jullie zou kunnen laten spelen. Ze lijkt mij daarvoor te moeilijk. En tot mijn spijt kan ik je geen uitgeschreven viool-partij geven. Die zoudt u dus moeten maken of laten maken, want momentaan heb ik zelf daarvoor noch tijd noch lust.

Zaterdag-avond 13 Maart heb ik Jeannine Andrade voor 't eerst gehoord in de Radio. De transmissie was goed. De uitvoering perfect. Géén toon, géén streek die niet volmaakt in orde was. En nergens geloof ik kan men dat beter controleeren dan aan de Radio, die u elk détail van de executie voorzet als onder eene loupe. Is dat ook Uw impressie van de micro? Stellig is Jeannine Andrade een buitengewone violiste en zonder eenigen twijfel zou mijn sonate geen grooter geluk kunnen overkomen dan dat een artiste als zij er zich spontaan en van ganscher harte voor interesseerde. Maar om te gelooven dat dit nog tot het rijk der mogelijkheden behoort moet ik het beleven.

En toch!

Veel gelukwenschen voor uw verjaardag. Het spijt mij diep niet te kunnen komen, want wat zou aangenamer zijn? Een reden welke zeker als doorslaand mag gelden: ik heb geen schoenen. De jongens, bemerkend dat ik toch niet uit ging, hebben alles wat mij toebehoorde in beslag genomen en versleten. Kleeren dito. Van de kleeren bovendien hadden wij bij de mobilisatie van 1939 al het overbodige weggegeven bij een collecte voor de misdeelden (Wie kon zulk een catastrophe voorzien?) De kleeren, dat zou nog te arrangeeren zijn. Doch de schoenen: onmogelijk! Ik betreur het dan ook niet bijzonder dat het concert der violoncel-sonate verschoven wordt. Haast zou ik zeggen: hoe meer hee liever.

Met vriendelijke groeten aan de uwen, en nogmaals beste wenschen

je toegenegen

Matthijs Vermeulen

[het tiksel van de transcriptie is verloren gegaan]

verblijfplaats origineel onbekend